Minister Schauvliege over de rol en toekomst van de etnisch-culturele verenigingen.

Federaties actief op alle levensdomeinen

Vlaanderen telt 13 etnisch-culturele federaties (ECF). Via zo’n 1.600 afdelingen zijn zij verankerd in heel Vlaanderen en Brussel. Deze verenigingen hebben een brede werking en hun de ambities én de resultaten van stralen af op alle levensdomeinen. De ECF hebben een sterke emanciperende reflex. Het zijn stuk voor stuk interculturele bruggenbouwers die bovendien heel wat veranderd willen zien in de samenleving. Daarom zetten ze sterk in op dialoog met beleidsmakers, netwerking en samenwerking.

Match en mismatch

Maar ook anderen (overheden, voorzieningen, middenveld) verwachten heel wat van hen.

Via een onderzoek van het HIVA en de reacties van diverse beleids- en opiniemakers op dit onderzoek via een publicatie tastte een breed samenwerkingsverband de grenzen en mogelijkheden van match en mismatch af. Vrijdag 29 juni ging het project ’Van alle markten thuis’ publiek met een rondetafelgesprek met diverse politici, kabinetsmedewerkers, ambtenaren, onderzoekers en enkele ‘middenvelders’. Het werd een boeiend gesprek over de rol en toekomst van de etnisch-culturele federaties (zie ook vorige berichtgeving).

Interview minister Schauvliege

De dertien etnisch-culturele federaties hebben een erkenning binnen het sociaal-cultureel werk. De FOV is verheugd om ook, via een exclusief interview, de stem van voogdijminister Joke Schauvliege te kunnen laten horen in het debat. Enkele quotes uit het interview:

“Een groeiend bewustzijn van de gedeelde verantwoordelijkheid inzake interculturaliteit en participatie van en door iedereen is essentieel. Cultuur kan een opstap zijn, kan deuren openen, maar kan niet alles alleen oplossen.”

“Ik stel niettemin vast dat er op het terrein heel wat nood is aan enerzijds ondersteuning van processen om te komen tot inclusie en anderzijds aan eigen initiatieven van de kansengroepen zelf.”

“Zij zijn niet de kleine broertjes van de gevestigde sociaal-culturele verenigingen, maar staan er volwaardig naast en tussen.”

“Als zij vanuit andere domeinen dan het sociaal-culturele veld gevraagd worden taken op te nemen, en als die opdrachten een druk zetten op de middelen en het personeel van die verenigingen, kan er inderdaad nood zijn aan bijkomende versterkende maatregelen. De financiering voor zo’n bijkomende opdrachten moet dan in eerste instantie de verenigingen ondersteunen en versterken en niet de vragende partij.”

“De erkende sociaal-culturele verenigingen kunnen en moeten niet alle behoeften invullen. Zij spelen een belangrijke rol ten aanzien van hun doelpubliek. Daarnaast ontstaan er lokaal heel wat initiatieven en verenigingen die niet onmiddellijk aansluiten bij de erkende verenigingen. Dergelijke initiatieven moeten kansen krijgen. Ik zie daarin een belangrijke rol voor het lokaal cultuurbeleid. In het nieuwe decreet voor Lokaal Cultuurbeleid heb ik prioriteiten bepaald, met uitdrukkelijke aandacht voor moeilijk bereikbare doelgroepen.”