Besparingen geen excuus voor ad-hoc-beleid

Oplopend tekort

Sociaal-culturele organisaties zitten sinds 2009 in de tang van besparingen. Subsidies worden verlaagd en uitbetaald zolang de voorraad strekt. Via de begroting kunnen we gelukkig ongeveer inschatten welke bedragen we mogen verwachten. Maar begrotingen zijn zelden exact: jaar na jaar mankeren her en der percentjes, bovenop de reeds ingecalculeerde besparingen. Die sluipende verarming – met het fileermesje - komt bovenop de jaarlijkse kaasschaaf-besparingen en de blijvende hakbijl-besparingen uit het verleden.

In 2012 kwam de subsidiepot zo 111.000 euro tekort om de enveloppes ‘volledig’ uit te betalen. In 2013 loopt dat op tot 145.000 euro. Bovenop de besparingen met de hakbijl en de kaasschaaf.

Onrechtvaardige verschillen tussen werksoorten

Bovendien snijdt het mes niet overal even diep. De verschillende werksoorten in de sector krijgen hun middelen uit verschillende posten in de begroting. Die posten fungeren als kokers met een eigen logica: zijn er genoeg middelen in de ene koker, dan krijgt de ene werksoort hogere subsidies. Zijn er te weinig middelen in de andere koker, dan krijgt de andere werksoort lagere subsidies. Onlogisch en onrechtvaardig volgens ons. De administratie probeert waar mogelijk te nivelleren, maar moet ook roeien met de riemen (begroting) die hij krijgt.

Meer rechtszekerheid en inflatie-bestendige subsidies

Besparingen zijn geen excuus om een ad-hoc beleid te gaan voeren: ook een besparingssubsidie moet volgens de regels van de kunst begroot en uitbetaald worden. De oplossing is simpel: een kleine verruiming van begrotingsposten, zodat ze minstens volstaan om de inflatie op te vangen. Zo creëer je broodnodige rechtszekerheid in een sector die al genoeg financiële katten te geselen heeft.