Opinie: Dirk Verbist - Vertrouwen door merg en been

Bevreemdend. Het leek bijna een collectieve geloofsbelijdenis in de commissie voor Binnenlands Bestuur van 16 juni en de plenaire vergadering van 30 juni. Collectief en spontaan uitten heel wat parlementsleden hun geloof in de lokale besturen. Op een kritische vraag van de oppositie volgde hoongelach op de banken: “jij vertrouwt de lokale besturen niet, wel?”

Aanleiding tot deze uren durende geloofsbelijdenis was de overheveling van sectorale middelen voor onder andere Sport, Cultuur en Jeugd naar het Gemeentefonds. Een idee dat staat gecapteerd in het regeerakkoord en dat door de coalitiepartners waarschijnlijk ergens in de zomer vorig jaar werd gevierd als goede vondst van de avond.

Maar blijkbaar staat vertrouwen in de weg van gesprek. Is een rationeel debat over dit onderwerp pas mogelijk als iedereen eerst zijn absolute geloof en vertrouwen moet verklaren alvorens te mogen spreken? Spijtig, zeer spijtig, maar het zij zo.

Vlaanderen heeft een verantwoordelijkheid

Al zo lang herhalen we dat dat vertrouwen voor ons geen issue is. En telkens opnieuw zeggen we dat we zien dat lokale besturen onder druk staan, dat het verenigingsleven onder druk staat, dat ze elkaar beide kunnen versterken, dat hier heel wat uitdagingen overwonnen moeten worden. En ook dat Vlaanderen zich hier toch nog wel een beetje verantwoordelijk voor mag voelen. De New Deal, zo noemen we dit. Applaus op alle banken.

Samen met 11 koepelfederaties vraag je de kar niet voor het paard te spannen en de tijd te nemen om een visie te ontwikkelen, op zoek te gaan naar een beter kader en de kans te geven aan innovatieve samenwerkingen met het middenveld, …

Maar ook dan krijg je het in je gezicht, juist ja, dat door merg en been snijdende woord “vertrouwen”.

Doelloos en inhoudsloos

En zo zal een goedgekeurd decreet in de hitte van de zomer wegebben. Het woord “vertrouwen” zal opnieuw opgeborgen worden om elkaar er binnen enkele maanden of jaren bij een volgende symbolische politieke afspraak doelloos en inhoudsloos mee om de oren te slaan.

Maar tot zolang… Zullen we eens écht luisteren en dan terug aan de toekomst werken?

Dirk Verbist

Lees het verslag van de commissie op de website van het Vlaams Parlement