Breaking news! Vandaag beschikbaar: de thermometer voor morgen!

Oef. Gedaan. Nu opnieuw alle focus op het dagelijks werk.

Wereldschokkend? Neen, want welke organisatie dient er tegenwoordig geen plannen in bij één of andere overheid?

Of toch? Jazeker, want achter die woorden schuilen tienduizenden mensen. Dat zijn heel wat burgerkabinetten, overlegfora, buurtcomités, trendwatchers en opiniemakers samen. Ze heten Paul of Ahmed of Ria of… Je kent ze niet? Ik dikwijls ook niet. Het zijn immers doodgewone mensen die samen de thermometer onder de Vlaamse en Brusselse oksel houden.

Ik zal ze allemaal lezen, die plannen. En ik zal ze op de voet volgen, die organisaties. Want in hun bundels liggen de voorspellingen voor morgen klaar.

Wil je weten welke maatschappelijke initiatieven we binnen drie jaar hip zullen vinden? Ze zijn vandaag al uitgevonden! Dat was vijf jaar geleden en vijf jaar daarvoor niet anders met de Repair Café’s, de vele deel- en geef- en ander burgerinitiatieven.

Wil je weten waar de regeringen binnen vier jaar extra geld voor uittrekken om de brandjes te blussen die ze te laat zagen aankomen? Rond biodiversiteit, nieuwkomers, burnouts en noem maar op? Je leest het vast en zeker in de plannen!

Als je dat doet, dan lees je niet alleen de thermometer onder de maatschappelijke oksel, maar zie je meteen ook welke tandjes de organisaties zullen en willen bijsteken. Met de korte armpjes (jawel, de centen) die ze hebben, zullen ze weer bergen proberen verzetten. Ze zullen er weer een boel nieuwe initiatieven tegenaan gooien. En 200.000 vrijwilligers, 2.000.000 deelnemers erin meenemen. Diep en breed gaan in een samenleving in verandering.

Het is daarom dat ik zo graag in het sociaal-cultureel werk vertoef.

Sociaal-cultureel werk is voor de samenleving wat de griepprik voor de gezondheidszorg is. Het vraagt wat centen en organisatie, maar is veel efficiënter dan genezen. Een voorbeeld? De Vlaamse regering legt 120 miljoen euro opzij voor de integratie van vluchtelingen. Fijn zo, maar ik hoop vurig dat er al iemand aan heeft gedacht dat de maatschappelijke frontlinie zich in het sociaal-cultureel werk bevindt? De honderden etnisch-culturele verenigingen gaan immers elke dag met nieuwkomers aan de slag, mediastorm of niet. Het kost een peulschil om hen nét iets meer ruimte te geven om hun ding te kunnen doen.

Op het moment waarop ik dit schrijf, heeft minister Gatz de subsidiebeslissingen genomen voor de volgende vijf jaar. Hij voorziet ruimte voor nieuw initiatief: mooi zo! Maar hij slaagt er onvoldoende in om dat nieuw beleid gefinancierd te krijgen. Gevolg: de schaarste wordt herverdeeld: een aantal winnaars, te veel verliezers.

Het sociaal-cultureel moet nog maar eens naar adem happen. Blijken van sympathie, ja, die krijgen we wel. Kilometers en kilometers sympathie voor al dat maatschappelijk initiatief. Stinkend rijk zouden ze zijn, als onze organisaties dit konden verzilveren.

Maar hoe moedeloos ik er ook van word, ik weet dat burgers met goesting nood hebben aan een positief perspectief. Ik blijf daar aan werken, samen met de organisaties, met de administratie, met de beleidsmakers. Zélfs tegen beter weten in. Omdat ik zo fier ben in dat sociaal-cultureel werk te mogen vertoeven.

Dirk Verbist