E-cultuur in het sociaal-cultureel werk?

3Een blik op de e-toekomst3 De [*elektronische dimensie*] (internet, e-mail, chat, ...) is niet meer weg te denken in onze huidige communicatie, ook niet in die van en over de culturele sector. Alleen ware cultuurpessimisten ontkennen de vele mogelijkheden die deze nieuwe communicatievormen bieden.
Maar hoe worden die mogelijkheden vandaag ingezet in de [*culturele praktijk*] en het [*cultureel beleid*]? Wat brengt de toekomst? Wie zijn de voorlopers als het op e-cultuur aankomt? Wie huppelt (of beter: surft) achterop?
Deze vragen vormen de leidraad doorheen de nieuwe publicatie ’E-cultuur. bouwstenen voor praktijk en beleid’ van Dirk De Wit en Debbie Esmans.

3Een e-omgevingsanalyse3 Met een uitgebreide omgevingsanalyse geeft de publicatie een stand van zaken over de [*webcommunicatie, digitalisering en informatica*] in verschillende culturele sectoren (kunsten, cultureel erfgoed, sociaal-cultureel werk, bibliotheken) en de "gelinkte" sectoren onderwijs en media.
Is de digitalisering in de culturele praktijk vandaag nog van een verwaarloosbare [*impact*]? Geenszins. De auteurs vullen moeiteloos de 247 pagina’s dikke publicatie met tal van [*concrete voorbeelden*]. Die voorbeelden zijn niet altijd even spectaculair, maar ze tonen ongetwijfeld het groeiend belang van e-cultuur.
Minder concreet zijn de [*(beleids)aanbevelingen*] aan het eind van het boek. Ze komen voornamelijk neer op het ontwikkelen van een sterke(re) visie rond e-cultuur, het integreren van e-cultuur in het (cultuur)beleid en het nog groter maken van de impact op de eindgebruiker: de cultuurparticipant.

3Hoe "E" is het sociaal-cultureel werk?3 Het boek van De Wit en Esmans toont aan dat ook het sociaal-cultureel werk sterk bezig is met e-cultuur. Dat klinkt misschien enigszins verwonderlijk, want bijvoorbeeld:

"Het introduceren van e-leren plaatst de organisaties voor een schijnbaar dilemma en roept wel eens argwaan op. Hoe verzoen je e-leren met de centrale plaats van de groep in de sociaal-culturele praktijk. Kan je het zogenaamde ’koude’ internetmedium de plaats laten innemen van de ’warme’, levende vormingsgroep?" (p. 156)

Verschillende voorbeelden tonen aan dat dit dilemma er niet echt een is. Een internetcomponent lijkt net een [*zinvolle uitbreiding*] van de bestaande werking, waarmee organisaties nieuwe mensen kunnen bereiken en de huidige deelnemers anders kunnen aanspreken. Zo draagt die component net bij tot de [*zelfredzaamheid, zelfexpressie en participatie*] van individuen in wat de "netwerksamenleving" kan worden genoemd.
Het sociaal-cultureel werk voor de jeugd loopt wat e-cultuur betreft enigszins voorop op het volwassenenwerk. Maar dat neemt niet weg dat ook sociaal-culturele volwassenenorganisaties op tal van manieren digitaal communiceren en leren.

3Enkele sociaal-culturele voorbeelden van e-cultuur3 Over naar enkele voorbeelden. We citeren een aantal linken uit het boek om te illustreren hoe het sociaal-cultureel werk op een creatieve manier van webcommunicatie en e-cultuur gebruik maakt:

• www.brielen.be (samenwerkingsverband 17 lokale verenigingen)
• www.delegedoos.be (fora Brusselse jeugdinitiatieven)
• www.vormingpluskempen.be/projecten/buitenbeeld.asp (animatiefilm over en met doelgroep gedetineerden)
• http://www.archeduc.be (een mobiele internetklas)
• www.socius.be/handleiding (handleiding vrije en gratis software)
• www.getbasic.be (media-activisme en mediakritiek)
• ...

[(Het boek ’E-cultuur. Bouwstenen voor praktijk en beleid’ is een publicatie van uitgeverij Acco en is in de boekhandel verkrijgbaar.
Via deze link kan je meer informatie krijgen.)]